Ένα στοιχείο του λαϊκού μας πολιτισμού που τείνει να εκλείψει ως συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών είναι και οι νερόμυλοι, όπου στην θέση των περισσότερων πλέον έχουν μείνει μόνο ερείπια. Ο μύλος που άλεθε το σιτάρι και πιο συγκεκριμένα ο νερόμυλος, αποτελούσε από τα αρχαία ακόμα χρόνια, μέσο για την κάλυψη της βασικότερης ανάγκης του ανθρώπου που είναι η τροφή και βάση της το ψωμί, η παρασκευή του οποίου γίνεται από το αλεύρι.

Η κατασκευή των νερόμυλων του Φενεού στην ορεινή Κορινθία ανάγεται στα τέλη του 18^ου αιώνα, όπου η αύξηση του πληθυσμού της περιοχής ήταν ραγδαία και με αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα σίτισης που δημιουργήθηκε. Τη δεκαετία του 1960 όμως, η αστυφιλία και η εγκατάλειψη των παραδοσιακών τρόπων διαβίωσης οδήγησε στην καταστροφή τους.

Ο μοναδικός που διατηρείται και λειτουργεί μέχρι σήμερα είναι ο νερόμυλος του Δημάκου ή των Δημακαίων και βρίσκεται στα Συβίστα, βορειοανατολικά του χωριού Φενεός στην ορεινή Κορινθία.  Αρχικά ανήκε σε κάποιον Πετιμεζά, ενώ ήταν γνωστός σαν μύλος του Γιαλιά. Στο τέλος της δεκαετίας του 1920, δυο αδέρφια, ο Νικόλαος και ο Κωνσταντής Δημάκος, τον αγόρασαν και παραμένει μέχρι σήμερα στην ιδιοκτησία των παιδιών τους.

Αξίζει πραγματικά να περιηγηθείτε στα γύρω χωριά, να περπατήσετε στα υπέροχα μονοπάτια της περιοχής και να ταξιδέψετε πίσω στα χρόνο, πατώντας στα απομεινάρια μιας άλλης εποχής.

Από: Πάνος Παπαμικρόπουλος

επιστροφή