Κυκλαδίτικο φως σε γλυπτά…
Ευχαριστούμε τον Δημήτρη Σταθόπουλο για το άρθρο του, από το voltarw.blogspot.com.
Το φως του Αιγαίου. Μαγνήτης. Το ναξιακό μάρμαρο το μέσο. Η αποθέωση της απλότητας. Οι μορφές. Ο Γερμανός γλύπτης, Ingbert Brunk, γεννήθηκε στο Dannenberg, κοντά στο Αμβούργο, ζει στην Ελλάδα τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, και δημιουργεί μορφές από μάρμαρο. Μορφές που αναδεικνύουν την απλότητα και συνάμα τη δύναμη του υλικού.
Τα έργα του αιωρούνται. Ο μαρμάρινος όγκος, μεταμορφώνεται. Το φως του Αιγαίου, διαπερνά το μάρμαρο. Εκείνο χάνει το βάρος του, αιωρείται, αναδεικνύεται! Η υφή του σκληρού υλικού γίνεται φίνα και μεταφέρει την ηρεμία και την διακριτική κυριαρχία του υλικού. Κρυσταλλίνα Νάξου, το μάρμαρο που δουλεύει αποκλειστικά.
«Τελείωσα τις σπουδές μου στην Σχολή καλών Τεχνών "Hochschule der Künste" του Βερολίνου και ταξίδεψα στην Ελλάδα ως φοιτητής με το πανεπιστήμιο. Η ποιότητα της πρώτης ύλης, βασικό πλεονέκτημα για τη δημιουργία, αμέσως με έκανε να αντιληφθώ τη σπουδαιότητα που θα είχε για εμένα η Νάξος. Η φιλοξενία των ανθρώπων, οι μαρμαράδες, οι ντόπιοι… συνετέλεσαν στην απόφαση μου να εγκατασταθώ μόνιμα στο νησί και να συνδέσω τη ζωή μου με αυτό το μέρος, τόσο καθοριστικά». Στη συζήτησή μας τονίζει πόσο σημαντικό είναι για τον καλλιτέχνη να δουλεύει στο τόπο από τον οποίο προέρχεται το υλικό του.
Η πρώτη επαφή με τα έργα του Ingbert, σε κάνει να αναρωτηθείς για τις ιδιότητες του υλικού που χρησιμοποιεί. Εντοπίζει το κατάλληλο πέτρωμα, με ενσωματώσεις άλλων υλικών, δίνοντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα με διχρωμίες, κινήσεις, πολλαπλές φιγούρες. Ξεκινά από μία λεπτεπίλεπτη επεξεργασία του κομματιού που επιλέγει και, όταν ολοκληρωθεί, το κάνει λείο, σε φόρμες συμβολικές που έχουν από μόνες τους μια μεγάλη πρόκληση. Οικίες, λιτές φόρμες, (χιτώνας, σταυρός, μαξιλάρι) διαπερατές από το φως, καθηλώνουν το βλέμμα και προκαλούν να τις αγγίξεις. Η αφαιρετική του ματιά, δένει άψογα με την ποιότητα του ναξιακού μαρμάρου. Παρατηρώντας τα έργα του, θεωρείς ότι έχει καταφέρει να μετατρέψει το σκληρό και άκαμπτο μάρμαρο, σε ένα από τα πιο εύκαμπτα υλικά. Το μάρμαρο, γίνεται ρευστό, αποκτά κίνηση, φτάνει κοντά στο διάφανο, είναι φωτεινό, αισθησιακό.
Η σύλληψη της ιδέας
Απομονώνεται. Ψάχνει μορφές και φόρμες. Από την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, το σήμερα. Από τα παιδικά του χρόνια στη Γερμανία και από την καθημερινότητα που τον περιβάλει. Κομμάτια της μνήμης γίνονται γλυπτικές οντότητες και το εφήμερο αποκτά ίχνος, πλαστικότητα. Αντλεί την έμπνευση του από τον φυσικό κόσμο και από το ίδιο το μάρμαρο της Νάξου. Εκεί ανατρέχει για να αναζητήσει το ουσιώδες και το διαχρονικό.
Το ατελιέ της δημιουργίας
Για περισσότερο από 20 χρόνια εργάστηκε μέσα στο μοναστήρι του Ουρσουλινών στο Κάστρο της Νάξου. Τα τελευταία πέντε χρόνια δημιούργησε το ατελιέ του στην ανατολική πλευρά του νησιού, στον Αζαλά. Το επισκέψιμο ατελιέ του, θα μπορούσε να είναι και αυτό ένα έργο τέχνης. Ένας τεράστιος, μεγάλου ύψους, κύβος, χάνει και αυτός κάτι από τον όγκο του. Λες και το… μαγικό χέρι του γλύπτη το μεταμορφώνει. Ένα άνοιγμα στην οροφή διαχέει το φως στο χώρο. Ο κυκλαδίτικος χειμωνιάτικος ήλιος δημιουργεί ένα συγκλονιστικό φως. «Η επιλογή μου να περιορίσω τα παράθυρα, είναι μία πρακτική που ακολουθείται στο σχεδιασμό τέτοιων χώρων, με στόχο να διευκολύνεται το βλέμμα να εστιάζει στα έργα». Ωστόσο όμως, όπως και ο ίδιος εξομολογείται, έκανε μία παρασπονδία! «..εδώ, δίπλα στη θάλασσα, αποφάσισα να παραβώ αυτό το γενικό κανόνα, και να αφήσω παράθυρα μόνο προς αυτή την κατεύθυνση». Το μπλε της θάλασσας αγκαλιάζει τις διάφανες μαρμάρινες μορφές και δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Τα έργα του ταξιδεύουν: Ευρώπη, Αμερική, Ασία. Συχνά επιλέγει να τα τοποθετήσει ο ίδιος στο χώρο που θα... συνεχίσουν τη ζωή τους. «Θέλω να δω το φως του χώρου που θα φιλοξενήσει το έργο. Οι αντανακλάσεις του φωτός, είναι αυτές που θα το αναδείξουν περισσότερο, θα του δώσουν ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση αιώρησης ». «Όσοι επιλέγουν να βάλουν ένα έργο μου στο σπίτι τους, θέλω να τους μεταφέρω το ανεξίτηλο και διακριτικά διαπεραστικό φως του Αιγαίου. Τη γραμμική λιτότητα του κυκλαδικού τοπίου».
