O ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Κυρίμαι, Αλέξανδρος Κυρίμης, μας εξηγεί γιατί ο τόπος του, η Μάνη, έχει αυτό το μαγικό "κάτι" -που δεν θα βρεις ποτέ και πουθενά αλλού- μέσα από την αγαπημένη του διαδρομή..

 

Το ξενοδοχείο του και μόνο αρκεί για να μαρτυρήσει την υπέρμετρη αγάπη που τρέφει για τον τόπο του ο Αλέξανδρος Κυρίμης. Μπαίνω σε έναν χώρο που αποπνέει ιστορικότητα και ζεστασιά. Αφήνω τις βαλίτσες μου και ενώ έρχομαι εδώ για πρώτη φορά, δεν αισθάνομαι επ'ουδενί πελάτης, αλλά κάτι μεταξύ μέλους μιας φιλόξενης οικογένειας και φίλης που ήρθε να μοιραστεί νέα και ιστορίες.

Παρατηρώ, ότι αυτή ακριβώς είναι η αντιμετώπιση σε όλους όσους φιλοξενούνται στο ξενοδοχείο Κυρίμαι. Όσο κατευθυνόμαστε στο μόλο με έναν μαγικό τρόπο έχω απαλλάξει το μυαλό μου από κάθε αγχωτική σκέψη και απολαμβάνω την ομορφιά και την ηρεμία του τοπίου. «Τι κάνει αυτόν τον τόπο τόσο ξεχωριστό τελικά;» ρωτάω τον Αλέξανδρο. «Το ότι παραμένει αναλλοίωτος κι αυθεντικός, σπάνιο για την εποχή μας» μου απαντάει και αρχίζει να μου διηγείται την αγαπημένη του διαδρομή που αποτελεί το καλύτερο τονωτικό βάλσαμο.

« Ξεκίνησα για μία βόλτα που συνηθίζω να κάνω αραιά και που, όταν έχω ανάγκη από δόσεις ενέργειας. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινώ για μια από της πιο εντυπωσιακές ''αυτοκινητάδες'' στην Ελλάδα. Αυτό πιστεύω εγώ τουλάχιστον.

 Το τοπίο αγριεύει κι αφήνοντας πίσω τον γαλήνιο Γερολιμένα προχωρώ νότια, με προορισμό το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και Ευρώπης, το Ακρωτήρι Ταίναρο.

Το άρωμα από το ανθισμένο θυμάρι προκαλεί τις αισθήσεις καθώς περνάω από όλα αυτά τα μέρη που φύλαξα σαν μυστικά αρκετό καιρό μέχρι να τα αποκαλύψω όλα στους φιλοξενούμενους του «Κυρίμαι».

Η παραλία του αρχαιολογικού χώρου της Κυπαρίσσου, ο Αλμυρός, που εκατοντάδες περαστικοί θα προσπεράσουν χωρίς να γνωρίζουν καν τι υπάρχει πίσω από το μικρό λόφο.Η μικρή βοτσαλένια παραλία Κάπποι που τα πρώτα σπίτια της Βάθειας σε τίποτα δεν προμηνύουν ότι το μικρό μονοπάτι τους σε οδηγεί εκεί.

Η Μάνη όμως, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια παραλία ή ένα καλοκαιρινό μπάνιο…

Φτάνοντας στη Βάθεια αρχικά αγριεύεσαι από την αυστηρή όψη των μεσαιωνικών της πολεμόπυργων, ύστερα όμως ο θαυμασμός και η περίεργια για εξερεύνηση κυριαρχούν στο μυαλό μας.Συνεχίζω την αυτοκινητάδα μου στην ιστορία, περνώντας από πύργους, απότομα βράχια και πολύ μπλέ της θάλασσας, φτάνω στο τέλος της διαδρομής. Κάθομαι δίπλα από τα ερείπια του αρχαίου ναού του Ποσειδώνα και χαζεύω με δέος το άγριο τοπίο τριγύρω.

Λέτε εδώ να ήταν πράγματι η πύλη εισόδου στον Άδη, όπως πίστευαν στην αρχαιότητα;

Ξεφυλλίζω το βιβλίο σταθμό για τη Μάνη του sir Patrick Leigh Fermor ''Mani - Travels in the southern Peloponnese'' και προσπαθώ να διακτινιστώ σε άλλες ,παλιότερες εποχές, ταυτίζοντας τον εαυτό μου με τα συναισθήματα που δημιούργησε αυτός ο τόπος στον διάσημο ταξιδιωτικό λογοτέχνη. Περνώ δίπλα από τα ψηφιδωτά δάπεδα των παλιών Ρωμαϊκών κατοικιών, αλλά και δίπλα από το μικρό κολπάκι με τα καταγάλανα νερά, ξέρωντας ότι εδώ μια ιερή βουτιά μετά από την πορεία μου προς το φάρο θα με χαλαρώσει

Το περπάτημα μέχρι τον φάρο του Ταινάρου, χτισμένος από Γάλλους μηχανικούς εν έτη 1880, είναι μια εμπειρία ψυχής.

Η αίσθηση ότι από λεπτό σε λεπτό φτάνεις κυριολεκτικά στο «τέρμα» σε εξιτάρει. Και ναι. Είμαι πάλι εδώ. Στο ίδιο αυτό μέρος, που όσες φορές και να έρθω, ποτέ δεν είναι ίδιο.

Χαζεύω το ανοιχτό πέλαγος ακούγοντας δύο μόνο ήχους. Της Θάλασσας και των μηχανών των περαστικών πλοίων. Απίστευτο! Μόνο 30 λεπτά οδήγησης και 30 λεπτά περπατήματος μπορούν να σου προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία χαραγμένη για πάντα στη μνήμη σου...»

 

Από τη Νάντια Μασσαχού (press@tresorhotels.com)

Από: Νάντια Μασσαχού

επιστροφή